جت های جنگنده و هواپیماهای نظامی دارای چندین چتر نجات هستند که خدمه در مواقع اضطراری شدید می توانند از آن ها استفاده کنند
با توجه به این که هواپیماهای مسافربری روزانه تعداد زیادی مسافر را در سراسر جهان جا به جا می کنند، آیا منطقی نیست که این هواپیماها هم برای همه مسافران چتر نجات داشته باشند؟
اگر فیلم های اکشن زیادی دیده اید، ممکن است باور کنید که استفاده از چتر نجات نیازی به تمرین ندارد و حتی یک فرد مبتدی هم می تواند بدون کمک، این کار را به خوبی انجام دهد
فکر می کنید نباید سخت باشد؟ کافی است آن را ببندید، طناب را بکشید و بپرید، درست است؟ ولی اشتباه می کنید
استفاده از چتر نجات شاید در فیلم ها ساده به نظر برسد، اما در واقع نیاز به آموزش و تمرین دارد
حتی در پرش های همزمان با یک فرد حرفه ای، حداقل چندین ساعت آموزش اولیه و دستورالعمل ها ضروری است
خطرناک ترین نوع چتربازی، یعنی پرش از هواپیما از ارتفاع بالای ۱۰ هزار فوت، به چندین ساعت آموزش و تمرین دقیق نیاز دارد
لازم به ذکر است که چتربازی یک فعالیت از پیش برنامه ریزی شده است که تحت شرایط عادی انجام می شود
چتربازان از قبل می دانند که از یک هواپیمای در حال حرکت بیرون می پرند اما مسافران هواپیماهای تجاری برای چنین رویدادی آمادگی ندارند
مسافران هیچ تجربه ای در استفاده از چتر نجات ندارند و نمی توانند به سرعت تجهیزات را بپوشند و برای پرش آماده شوند، در حالی که ماسک های اکسیژن اضطراری به صورت دارند
این کار در محیط آشفته و گیج کننده یک وضعیت اضطراری در هواپیما، بسیار دشوارتر می شود
در نتیجه، این اقدام کمتر از آن چیزی که در ابتدا به نظر می رسد مؤثر خواهد بود
حتی پرخطرترین چتربازی های برنامه ریزی شده در ارتفاع بیش از ۱۵ تا ۱۶ هزار فوت از سطح زمین انجام نمی شوند
هواپیماهای چتربازان کوچک بوده و سرعت زیادی ندارند
در مقابل، اکثر هواپیماهای تجاری در حدود ۳۵ هزار فوت پرواز می کنند، جایی که هوای قابل تنفس وجود ندارد و هواپیما با سرعت بسیار بیشتری حرکت می کند
اگر مسافران بخواهند از هواپیمای در حال سقوط با چتر نجات بپرند، نیاز به سیلندرهای اکسیژن خواهند داشت تا از بی هوشی به دلیل کمبود اکسیژن جلوگیری کنند
با این حال، تخلیه ایمن هواپیما نیز نگرانی مهم دیگری است و تقریبا غیر قابل اجرا می باشد
هواپیماهایی که پرش های معمولی چتربازی را انجام می دهند، معمولاً کوچک هستند، بنابراین چتربازان بلافاصله پس از پرش از هواپیما دور می شوند
از سوی دیگر، هواپیماهای بزرگ نظامی یک سطح شیب دار مناسب در پشت دارند که چتربازان می توانند از آن جا بپرند و از بدنه هواپیما فاصله بگیرند
اما هواپیماهای تجاری نه بدنه کوچکی دارند و نه سطح شیب دار
پرش از یک هواپیمای معمولی شامل خطر جدی برخورد با بدنه هواپیما (بال ها یا دم) است که می تواند منجر به جراحات شدید یا حتی مرگبار شود
علاوه بر این ها، سرعت هواپیما نیز مهم است هواپیماهای تجاری نه تنها در ارتفاعات بسیار بالا پرواز می کنند، بلکه سرعت زیادی هم دارند
اگر کسی بخواهد با چتر نجات از هواپیما بپرد، احتمالاً به دلیل سرعت بالا دچار جراحات شدید، به ویژه در ناحیه گردن خواهد شد
بر اساس بررسی های اماری هم مناسب ترین زمان برای پرش از هواپیما هنگام پرواز کروز (ارتفاع و سرعت ثابت) است
با این حال به طور کلی مشاهده شده که بیشتر حوادث مرگبار هواپیماها در زمان فرود یا بلند شدن رخ می دهند، زمان هایی که چتر نجات تقریباً بی فایده خواهد بود
بنا به دلایل که بالا گفتیم خلبان های هواپیماهای مسافربری هم چتر نجات ندارند تا تمرکز اصلی خلبان برای فرود ایمن و نجات جان همه سرنشنیان باشد
یک صندلی معمولی در کلاس اقتصادی به اندازه ای بزرگ نیست که بتواند یک چتر نجات حجیم را جای دهد علاوه بر این، وزن زیادی به هواپیما اضافه می کند
این امر باعث افزایش وزن کلی هواپیما به حدود ۶ تا ۸ هزار پوند می شود، که خطوط هوایی سعی می کنند از آن اجتناب کنند، چرا که این مسئله هزینه های مرتبط با پرواز را افزایش می دهد
علاوه بر این، تجهیزات چتربازی مانند کلاه ایمنی، ارتفاع سنج و عینک محافظ نیز گران هستند
در صورت اجباری شدن چتر نجات برای همه مسافران در پروازهای تجاری، به طور قابل توجهی هزینه بلیت هواپیما را افزایش می دهد
در مجموع، چتربازی در هواپیماهای تجاری از لحاظ عملی و اقتصادی امکان پذیر نیست
حتی اگر این کار شروع شود، احتمال اینکه بتواند همه افراد را در یک وضعیت اضطراری واقعی نجات دهد، تقریباً وجود ندارد
