دایناسورها به یکی از بیگانه ترین حیواناتی تبدیل شده اند که تاکنون روی این سیاره زندگی کرده اند در حالی که تصور دنیایی که در آن دایناسورها و انسان ها در یک دوره زنده هستند، جالب است، اما احتمالاً ایده جالبی برای حضورشان در حال حاضر نیست
همه ما دیدیم که در پارک ژوراسیک همه چیز چگونه پیش می رود، پس بهترین کار برای تصورات یاد شده قطعا دانشتن همه چیز در مورد این خزندگان باستانی است
ما تصمیم گرفته ایم به شما کمک کنیم و ۱۰۰ حقیقت درباره دایناسور را که می‌توانید تصور کنید، تحقیق کرده و نوشته‌ایم ، پس ذهنتان را آماده کنید و همراه ما باشید
حدود ۲۵۰ میلیون سال پیش، امکان زندگی برای بسیاری از جانوران از بین رفته بود اما در حدود ده میلیون سال پس از آن، دایناسورها شروع به رشد و زندگی کردند
زمان دقیق ورود دایناسورها به زمین هنوز در حال بررسی است اما ما به طور قطع می دانیم که بین ۲۳۰ تا ۲۴۵ میلیون سال پیش بوده است، اینکه از کجا آمدند هنوز جای بحث دارد!
دوره مزوزوئیک تقریباً بین ۲۴۵ تا ۶۶ میلیون سال پیش بوده و به طور کلی به سه دوره زمانی تقسیم می شود: دوره های تریاس، ژوراسیک و کرتاسه
دایناسورها ابتدا در دوره تریاس تکامل یافتند، در دوره ژوراسیک تعداد و تنوع آنها افزایش یافت و در دوره کرتاسه حتی بیشتر تکامل یافتند و پس از آن از بین رفتند
از حدود ۲۴۴ تا ۲۴۲ میلیون سال پیش، خزندگان کوچک و در عین حال چابکی به نام دایناسورومورف ها به سرعت افزایش یافتند و در سراسر جهان پخش شدند، در حالی که آنها بسیار کوچکتر از آن بودند که حتی بتوانند غذاهای کالری بالا و محصولات غذایی بزرگ را هضم کنند اما، به اندازه کافی سریع بودند تا بتوانند برای مدت طولانی از شکارچیان فرار کنند و کم کم به دایناسورها تبدیل شوند !
در واقع، همه پرندگان از نوادگان دایناسورها هستند، حتی مرغ مگس خوار! همه دایناسورهای غیر پرنده منقرض شدند، اما دایناسورهای پرندگان طی هزاران سال به پرندگان فعلی تبدیل شدند
پتروداکتیل ها، همراه با سایر خزندگان دایناسور مانند بالدار، متعلق به خانواده دایناسورها نیستند، بلکه به عنوان پتروسورها طبقه بندی می شوند
در حالی که پتروسارها در واقع با دایناسورها مرتبط هستند اما ارتباط بسیار دور نژادی باهم دارند، انها از آرکوسورها (شاه خزندگان) جدا و تکامل یافتند
به بیان ساده، دایناسورها یا از دسته سوریسچیان هستند یا اورنیتیشیان، به این ترتیب پرندگان امروزی از نسل سوریسچیان هستند در حالی که دایناسورهای پرنده همه منقرض شده اند!
در سال ۱۸۱۵، ویلیام باکلند، استاد زمین‌شناسی از دانشگاه آکسفورد، با اسکلت حیوانی روبرو شد که شبیه به اسکلت‌های ثبت شده قبلی نبود، او با تصمیم به اینکه این گونه خزنده منقرض شده است ، نام آن را مگالوسور (به زبان یونانی مارمولک بزرگ) گذاشت
تنها هفت سال پس از اینکه «باکلند» مگالوسور را کشف کرد، یک زمین‌شناس و همسرش به اسکلت جدیدی شبیه به ایگوانا در ساسکس انگلستان رسیدند که نام آن را «ایگوانادون» گذاشتند
پس از آن نیز فسیل‌های بیشتری پیدا شدند، بنابراین سر ریچارد اوون (که بعداً موزه تاریخ طبیعی لندن را تأسیس کرد) فسیل‌ها را متعلق به خانواده «دایناسوریا» (به یونانی به معنای «مارمولک‌های وحشتناک») طبقه‌بندی کرد
زمانی که نام دایناسورها به ذهن ریچارد اوون رسید، کلمه وحشتناک معنای دیگری پیدا کرد، او آنها را “به شدت بزرگ” توصیف کرد، زیرا اندازه آنها بسیار بزرگتر از هر خزنده شناخته شده قبلی بود ، شاید اگر اولین فسیلی که به آن رسید فسیل نژاد «تی رکس» بود، معنای مد نظرش بهتر بیان می شد
۴۰ سال بعد، در سال ۱۸۷۸، زمانی که اسکلت های ایگوآنودون بیشتری کشف شد، متوجه شدیم که انگشت شست بلند و سیخ دار آنها شبیه شاخ کرگدن نیست، و اصلا شاخ ندارند، بلکه یک انگشت شست عجیب است
تا به امروز، دیرینه شناسان هنوز دلیل خوبی برای ایجاد چنین شست های سیخ دار در ایگواندون ها پیدا نکرده اند، اگرچه ممکن است برای دفاع از خود بوده باشد
در سطرهای آغازین کتاب خانه تاریک چارلز دیکنز، نویسنده مشهور بریتانیایی تصور کرده که برخورد با یک مگالوزاروس که در خیابان‌های لندن دست و پا می‌زند، چگونه خواهد بود
با توجه به اندازه و وحشی بودن احتمالی مگالوزاروس، دیکنز مگالوزاروس را در نوری ترسناک نقاشی نکرد، در عوض آن را به عنوان یک “مارمولک فیل” توصیف کرد
در حالی که این مشروع ترین رویکرد به نظر نمی رسد اما، دیرینه شناسان این کار را به صورت روزانه انجام می دهند! اگر فسیل مشکوکی را لیس بزنید، کمی به زبانتان می‌چسبد، زیرا فسیل‌ها از سنگ‌ها متخلخل‌تر هستند
از این نقطه به بعد، وقتی می گوییم دایناسور، فرض کنید در مورد دایناسورهای غیر پرنده صحبت می کنیم، زیرا امروزه هنوز پرندگان زیادی وجود دارند!
حدود ۹۰۰ دایناسوری که در اینجا در موردشان صحبت می کنیم آنهایی هستند که معتبر تلقی شده اند، زیرا بقایای فسیل شده کافی وجود دارد تا به ما اطمینان دهد که آنها گونه های دایناسور واقعی هستند،در واقع گونه‌های بالقوه بیشتری وجود دارند، که بسیاری از آنها قبلاً نام گذاری شده اند ولی به دلیل فقدان شواهد محکم معتبر نیستند !
زمانی که دایناسورها برای اولین بار در دوره تریاس به صحنه آمدند، حدود ۲۳۰ میلیون سال پیش، قاره های زمین در یک ابرقاره غول پیکر به نام پانگه آ جمع شدند
طی ۱۶۵ میلیون سال بعدی که دایناسورها در زمین پرسه می زدند، پانگه آ به آرامی از هم دور شد و بسیاری از گونه های دایناسورها را از یکدیگر جدا کرد
«تیتانوسورها» زیرگونه ای از «ساروپودها» و «لویاتان های چهار پا» گیاهخوار با گردن های بلند و سرهای کوچک بودند، که هر دو آنها در اواخر عصر دایناسورها، از حدود ۱۴۵ تا ۶۶ میلیون سال پیش، قدم زدند،این کاملاً قابل بحث است که کدام یک از آنها به دلیل فسیل های ضعیف حفظ شده است، اما آرژانتینوساروس بهترین گزینه است که ۹۹ تا ۱۱۰ تن (۹۰ تا ۱۰۰ تن) اندازه دارد !
یوروپاسوروس یک سوروپود بسیار قابل توجه بود، از همه جهات شبیه به هم به نظر می رسید اما هرگز به اندازه بزرگ پسرعموهایش نرسید ، در حالی که طول ۱۹ اینچ ۸ اینچی (۶ متر) آن هنوز کاملاً طولانی است اما، هیچ شباهتی به اقوام بزرگ جثه اش ندارد !
این تروپود با ظاهری عجیب زمانی در اواخر دوره کرتاسه در جایی که مغولستان کنونی نامیده می شود، پرسه می زد ، اگرچه نام آن به “مقلید مرغ” ترجمه می شود، اما در واقع بیشتر شبیه یک شترمرغ غول پیکر با بازو است
مناطقی از چین، آرژانتین و آمریکای شمالی دارای بیشترین مقدار فسیل یا حداقل فسیل‌هایی هستند که به راحتی قابل دسترسی هستند،
واقعیت این است که قسمت اعظم جهان پوشیده از فسیل است، اما به دلیل کمبود پوشش گیاهی، به راحتی در محیط‌های کویری مانند کشف می‌شوند
من شما را نمی دانم، اما این باعث نمی شود که آنها کمتر ترسناک به نظر برسند، آنها از بسیاری جهات شبیه یک خفاش بودند، اما در مقیاس بسیار بسیار بزرگتر
فرآیند فسیل‌سازی معمولاً زمانی اتفاق می‌افتد که چیزی بین لایه‌های رسوب یا ماسه به دام افتاده و میلیون‌ها سال در آنجا باقی بماند، سپس این بقایا توسط لایه‌ای از آب احاطه می‌شوند که مواد آلی اصلی را با مواد معدنی مختلف جایگزین می‌کند و یک کپی مانند سنگ ایجاد می‌کند !
تا دهه ۱۹۹۰ اعتقاد بر این بود که همه دایناسورها شبیه خزندگان امروزی در مقیاس های بزرگ پوشیده شده اند، از آن زمان، شواهد بیشتری مبنی بر پوشیده شدن با پر گروه دایناسورها که به تروپودها معروف هستند، ظاهر شد، تروپودها شامل ولوسیراپتورها، تیرانوزاروس رکس ها و اجداد پرندگان امروزی هستند
در حالی که دایناسورها ممکن است جانوران ترسناک قدرتمندی بوده باشند، به دلیل مغزهایی که به اندازه نخودی هستند، می‌توان دایناسورها را گول زد، به عنوان مثال، استگوسور مغزی به اندازه یک آهک در بدنی به طول ۲۹ فوت و ۶ اینچ (۹ متر) داشت
در اواخر قرن نوزدهم، علاقه چندانی به دیرینه شناسی در آمریکای شمالی وجود نداشت، چیزی که «اوتنیل چارلز مارش» و «ادوارد درینکر کوپ» به دنبال تغییر آن بودند
در حالی که آنها به عنوان دوستان شروع به کار کردند، به زودی در یک رقابت مادام العمر برای اثبات اینکه دانشمند بزرگتر کیست، با یکدیگر مخالفت کردند
در حالی که هر دو مرد در نهایت خود را تحقیر کردند و شخصیت خود را از دست دادند اما، اساساً کل صحنه دیرینه شناسی ایالات متحده آمریکا را طی این فرآیند به وجود آوردند
به طور خاص، تروپودهای درنده کسانی بودند که در دوران ماقبل تاریخ باید مراقب آنها بود، در انتهای پایین این گروه، تی رکس بدنام مغز بزرگتری نسبت به استگوزاروس گیاهخوار داشت
باهوش تر از همه تروپودهای کوچک و چابکی مانند ولاسیرپتر یا ترودون ها بودند که مغزی مشابه پرندگان بدون پرواز امروزی داشتند
دایناسورنیجرزاروس این غول ۵۰۰ دندانی، دارای ردیف هایی از دندان های ذخیره شده بود که در دهانش پنهان بودند، هنگامی که مجموعه ای از دندان ها از بین می رفتند، می افتادند و ردیف بعدی در موقعیت خود قرار می گرفت
برخی از اولین فسیل‌های خزندگان باستانی یافت شده، موجودات بزرگ وحشی بودند که به هر شکل ظاهری، عمدتاً در زیر آب زندگی می‌کردند و به سرعت به عنوان «پلزیوسارها» طبقه‌بندی شدند
در حالی که اجداد مشترکی با دایناسورها دارند اما آنها به قدری فامیل دور هستند که در گروه خود باقی می مانند و جزو دایناسورها نیستند
میکروپاکیسفالوسور (معروف به مارمولک کوچک سرسخت) با ۲۳ حرف و ۹ هجا، نام فوق العاده دشوار و طولانی برای چنین دایناسور کوچکی دارد
انقراض معروف به «کرتاسه» یکی از بزرگترین انقراض های دسته جمعی بود که جهان تا به حال دیده است، اما بدلیل اینکه حدود ۶۶ میلیون سال پیش اتفاق افتاد، ممکن است هرگز نتوانیم بگوییم چه چیزی باعث آن شده است
در همین زمان، یک سیارک در نزدیکی سواحل مکزیک به زمین برخورد کرد، که تا حد زیادی مقصر مرگ همه دایناسورهای غیر پرنده است
ایده های بسیار دیگری نیز در مورد چگونگی از بین رفتن دایناسورها وجود دارد ، تغییرات آب و هوایی احتمالی ترین عامل دیگر آن است
البته این بدان معنا نیست که همه دایناسورهای گیاهخوار چهار پا بودند، در حالی که این یک تصور غلط رایج است، اما معلوم می شود که تعداد کمی از دایناسورهای گیاهخوار وجود داشته اند که می توانستند حداقل برای مدت کوتاهی روی دو پا راه بروند !
سیارکی که به زمین برخورد کرد، همه دایناسورها را به یکباره از بین نبرد در عوض، احتمالاً یک واکنش زنجیره‌ای از وقایع را ایجاد کرد که چهره سیاره را کاملاً تغییر داد
البته این یک شبه اتفاق نیفتاد، بلکه طی چند صد یا حتی هزاران سال بعد، به آرامی همه دایناسورهای پرنده را نیز از بین برد
۹ دقیقه از آن توسط دایناسورهای انیماترونیک مانند تی رکس روباتیک بزرگ گرفته شد ، ۹ مورد دیگر همگی (سی جی ال) بودند ، یک شاهکار چشمگیر برای فیلمی که در سال ۱۹۹۳ منتشر شد
این دایناسور پرنده مانند کوچک که «میکرورپتور» نامیده می شود ، تنها ۲ – ۳ فوت (۶۰-۹۰ سانتی متر) طول و حدود ۲ – ۳ پوند (۱-۱.۳۶ کیلوگرم) وزن داشت
از آغاز قرن بیست و یکم صدها بقایای فسیل شده از ان کشف شده است و تمام فسیل‌ها به وضوح نشان می‌دهند که فسیل میکرورپتر دارای بال در دو پای جلویی و عقبی خود بوده است
تاج آنها در بسیاری از قسمت ها توخالی بود و مستقیماً به مجرای بینی آنها متصل بود، هنگامی که کوریتوساروس بازدم می‌کند، صدایی که تولید می‌کنند بسیار بلند بوده اما فرکانس پایینی نیز دارد
دایناسورهای گوشتخوار شکارچیان راس بودند که در بالای زنجیره غذایی دایناسورها زندگی می کردند، از آنجایی که آنها در قله زندگی می کردند، تعداد آنها بسیار کمتر از سایر دایناسورها بود
گله‌های عظیمی از دایناسورهای گیاهخوار با اندازه‌های مختلف روی زمین پرسه می‌زدند که توسط دسته‌های کوچک‌تری از شکارچیان گوشتخوار به دام افتادند
این فسیل که رسما (رگالی سراتوپس پتروس) نام گرفت، از نام زمین شناسی که برای اولین بار آن را کشف کرد ، این فسیل به دلیل شکل منحصربفرد جمجمه اش به زودی نام مستعار کمیک خود را به دست آورد در حالی که شبیه یک تری سراتوپ به نظر می رسید، اما در بالای هر چشم شاخ های کوچکی داشت، بسیار شبیه پسر جهنمی
مانند پرندگان امروزی، دایناسورهایی مانند «ولوسیراپتورها» و «تی رکس ها» در واقع هوا را در استخوان های خود ذخیره می کنند تا توانایی های تنفسی خود را بهبود بخشند
این تفاوت اساساً این دایناسورها را روی پاهایشان سبک‌تر کرد و به آنها اجازه داد بسیار کارآمدتر نفس بکشند، تمام چیزی که یک شکارچی به آن نیاز دارد !
پادشاه ادوارد هفتم برای اولین بار در سال ۱۹۰۲ هنگام بازدید از خانه یک تاجر برجسته اسکاتلندی به این طرح برخورد کرد، ماکت گچ‌کاری شده آن به زودی لقب «دیپی» را به خود گرفت و برای بیش از یک قرن یکی از ویژگی‌های اصلی موزه بود !
در حالی که این دایناسور طولانی‌ترین دایناسور تا به حال نبوده است، اما مطمئناً دیپلودوکوس دارای دمی بود که طول آن ۴۶ فوت (۱۴ متر) باورنکردنی بود !
این رایج ترین نظریه برای مدت طولانی بود، اما از آن زمان با دو احتمال اصلی جایگزین شده است، صفحات یا به عنوان نمایشگر برای دیگر استگوسور ها یا حتی برای کمک به تنظیم دمای آنها استفاده می شد !
این صفحات مملو از رگهای خونی بودند، بنابراین ممکن است خون گرم را به آنها پمپاژ کرده باشند، که سپس روی سطوح بزرگ و مسطح خنک می‌شوند ،دقیقاً شبیه رادیاتور ماشین
وقتی وزن همه دایناسورهای شناخته شده را مقایسه می کنید، در ریاضی به این عمل، میانگین گیری می گویند و می‌پرسید که وزن متوسط دایناسورها چقدر بود؟ باید بگوییم وزنی بین یک فیل و یک کرگدن امروزی را داشتند
این زوج در میانه یک نبرد شدید بودند که زیر یک زمین لغزش به دام افتادند و میلیون‌ها سال در جای خود قفل شدند، پروتوسراتوپس بازنده به نظر می رسیدند، زیرا ولاسیرپتر پنجه‌های بلند خود را عمیقاً در گردن آنها فرو کرده بود، اما این یک نبرد یک طرفه نبود ولاسیرپتر نیز برای جان خود می‌جنگید، زیرا پروتوسراتوپس آرواره‌هایش را روی بازوی راستش قفل کرده بودند و آن را شکستند
با توجه به شواهدی که تاکنون در اختیار داریم، به نظر نمی‌رسد که آنها مانند مارها یا مارمولک‌های امروزی یکباره پوست خود را بریزند، در واقع، تنها مدرکی که ما داریم از دایناسورهای پرنده مانندی است که تکه های کوچکی از پوستشان را از بین پرهای خود می ریختند
فسیل‌های این تروپود با ظاهر خنده‌دار در مغولستان کشف شد و قدمت آن به ۸۵ تا ۷۵ میلیون سال پیش بازمی‌گردد، از آنجا که دندان نداشت، احتمالاً بیشتر رژیم غذایی آن از تخم مرغ تشکیل شده بود، از این رو نام آن “دزد تخم مرغ” است
در سال ۱۸۷۹ اولین اسکلت برونتوزاروس کشف شد، به دلیل شباهت آن به آپاتوزاروس که قبلاً کشف شده بود، بسیاری شک داشتند که آیا واقعاً یک گونه جدید است یا نه! به این ترتیب، تمام اسکلت های برونتوزاروس به عنوان آپاتوزاروس مشخص شدند
این نظریه تا سال ۲۰۱۵ ادامه یافت، زمانی که یک مطالعه عمیق در مورد روابط بین این گونه ها تأیید کرد که برونتوزاروس واقعاً گونه خودش است و بنابراین این نام دوباره به دست آمد
این دایناسور هولناک که کاملاً به درستی “مارمولک درو” نامیده می شود، سه چنگال داس مانند بلند ۳.۲ فوتی (۱ متری) روی هر بازو داشت، با چنگال هایی به این درازی، همچنین طولانی ترین حیوان پنجه دار است که تاکنون وجود داشته است !
تمساح ها، پتروسارها، موزاسورها، ایکتیوسورها و دایناسورها همه چیزهای مشترکی دارند، برای شروع همه آنها خزنده هستند، اما چیزی فراتر از این وجود دارد، همه آنها از یک گروه مشترک از اجداد، آرکوسورها (شاه خزندگان)، بین ۲۵۰ تا ۲۰۰ میلیون سال پیش تکامل یافته اند
این سنگ‌ها که به عنوان گاسترولیت شناخته می‌شوند، ممکن است به گیاهخواران کمک کرده باشند تا گیاهانی را که می‌خورند به قطعات قابل هضم‌تری خرد کنند
پلاژیورس ها همچنین ممکن است برای مدیریت شناوری خود ، سنگ ها را بلعیده باشند ، دقیقا مانند بچه قورباغه ها که امروزه انجام می دهند
ما مشکوک بودیم که دایناسورها تخم می گذارند، زیرا آنها خزندگان بودند، اما هیچ مدرکی وجود نداشت، شاید جالب باشد بدانید تفنگ دودی هم در سال ۱۹۲۳ زمانی که مجموعه ای از تخم های فسیل شده دایناسورها در مغولستان کشف شد، ساخته شده است
تقریباً تمام تخم‌های فسیل شده دایناسورهایی که کشف شده‌اند دارای پوسته‌های سخت هستند، دقیقاً شبیه تخم مرغ‌های امروزی، اما چند تخم‌های فسیل‌شده با پوسته نرم کشف شدند که قدمت آنها به اولین دایناسورها بازمی‌گردد، و این نشان می‌دهد که دایناسورهای اولیه تخم‌های خود را گذاشته و مانند مارمولک‌های امروزی دفن کرده‌اند
اگرچه آنها خزنده بودند اما ایکتیوسورها مانند استونوپتریگوس از بسیاری جهات شبیه دلفین های امروزی بودند، آنها به جای تولد تخمک، بچه های خود را در زمان جنینی درون خود بزرگ کردند و زمانی که برای شنا آماده شدند آنها را به دنیا آوردند
اسپینوسور(به یونانی به معنای “مارمولک ستون فقرات”) نه تنها بزرگترین دایناسور گوشتخوار بود، بلکه خارهای بزرگی از پشتش بیرون زده بود که نوعی بادبان را تشکیل می داد
بزرگترین فسیل اسپینوسور نشان می دهد که آنها می توانند تا ۱۸ متر طول و تا ۲۳ تن (۲۰۸۷۰ کیلوگرم) وزن داشته باشند
برخی از دانشمندان بر این باورند که دایناسورها مانند فیل ها و کرگدن ها رنگ های نسبتاً کسل کننده ای داشتند، بنابراین می توانستند با محیط ترکیب شوند و از شکارچیان دوری کنند
برعکس، معمولاً این نظریه نیز وجود دارد که دایناسورها در واقع رنگ‌های روشن داشتند تا بتوانند به راحتی جفت‌های بالقوه را جذب کنند، مانند پرندگان امروزی
آیا می توانید تصور کنید که به آسمان نگاه کنید و موجودی دایناسور مانند به اندازه یک هواپیمای کوچک را ببینید که بالای سرتان پرواز می کند؟ کوئتزالکواتلوس نوروتراپی در اواخر دوره کرتاسه زندگی می‌کرد و طول بال‌هایش بین ۲۳ تا ۴۳ فوت (۷ تا ۱۳ متر) می شد
دایناسور کانتاس سور این گیاهخوار با طول ۲ متر اولین بار در حین حفاری در ایالت ویکتوریا استرالیا در سال ۱۹۹۶ کشف شد اما سه سال را بدون نام سپری کرد
سرانجام، در سال ۱۹۹۹ از کانتاس سور، شرکت هواپیمایی استرالیایی که در آن زمان حامی حمل و نقل بسیاری از فسیل‌های دایناسور در سراسر استرالیا بود، کانتاس سور نام گرفت
متأسفانه، تشخیص اینکه کدام ردپای فسیل شده متعلق به کدام دایناسور است، بسیار چالش برانگیز است، و بیشتر ردپاها ناشناس باقی مانده اند
در آغاز قرن نوزدهم، علم هنوز در خط کار انسان بود و زندگی را برای مری آنینگ به طور فزاینده ای خسته کننده می کرد با وجود این، او پشتکار داشت و فسیل پس از فسیل، از جمله اولین پتروزار کشف شده در خارج از آلمان را کشف کرد
اورنیتومیمیدهای شبیه شترمرغ به این دلیل نامگذاری شدند که پرنده مانند و پر پوشیده بودند، از تجزیه و تحلیل ردپاهای فسیل شده، مشخص شد که دایناسورهای این جنس از سریع‌ترین دایناسورها هستند و به سرعت ۴۰ کیلومتر در ساعت می‌رسند
این نوع دایناسور بیشترین شاخ را نسبت به سایرین دارد، کاسماسراپتوس (kosmoceratops) زیر مجموعه دایناسورهای تریسراتوپس به حساب می آید
این دایناسور جمجه سنگینی دارد و در اواخر دوره کرتاسه، چیزی بین ۷۶-۷۵ میلیون سال پیش زندگی می کرد
رپتورهای رمان و فیلم‌ها تقریباً به طور کامل بر پایه دینونیکوس ها بودند، شکارچی کاملاً متفاوت و بسیار بزرگتر که در ایالات متحده آمریکا یافت می‌شود
مایکل کرایتون، نویسنده فیلم پارک ژوراسیک، با کاشف دینونیکوس ها ملاقات کرد تا در مورد رفتار رپتور مطلع شود، او حتی اعتراف کرد که رپتورهای رمانش ، به غیر از اسم، دینونیکوس هستند !
به لطف چنگال عقبی بسیار تیزشان که به “پنجه وحشتناک” معروف هستند ، به این نام شناخته می شوند، پنجه ها به آنها اجازه می داد تا زخم های مرگباری به دشمنان خود وارد کنند و پس از آن می توانستند در فاصله ای مطمئن منتظر بمانند تا از بین بروند
در حالی که دایناسورهای ولاسیرپت احتمالاً بسیار خطرناک بودند اما قطعا، هیچ شباهتی به رپتورهای کابوس‌آفرین پارک ژوراسیک نداشتند، در واقع فسیل های ولوسیراپتورها که اخیرا کشف شده اند دم های بلند و پردار و پرهای بال روی بازوهای خود دارند
هنری فیرفیلد آزبورن، رئیس وقت موزه تاریخ طبیعی آمریکا، در سال ۱۹۲۴ نام ولوسیراپتورها را انتخاب کرد، هنری، این نام را به دلیل ارزیابی کاملاً دقیق خود که یک دایناسور گوشتخوار فوق العاده سریع و در عین حال چابک بوده است، نامگذاری کرد
جمجمه پنتاسراتوپس با ارتفاع ۱۰.۴۹ فوت (۳.۲ متر) بزرگترین جمجمه در بین حیواناتی بود که تاکنون روی زمین راه رفته است !
در حالی که مجموعه پارک ژوراسیک مطمئنا دایناسورها را بسیار محبوب تر کرد، اما کاملاً دقیق نبود، از بین همه دایناسورهایی که در فیلم اول به نمایش درآمدند، فقط برکیوسور و دیلوفوزاروس در واقع به دوره ژوراسیک تعلق داشتند، در حالی که بقیه بیشتر به دوره کرتاسه برمیگشتند
برای اینکه بفهمید چقدر این اشتباه بوده است، دوره ژوراسیک بین ۲۰۰ تا ۱۴۵ میلیون سال پیش بود، در حالی که دوره کرتاسه بین ۱۴۵ تا ۶۶ میلیون سال پیش به حساب می آید
این دایناسور احتمالاً ضخیم‌ترین جمجمه را در بین همه داشت، که باعث شد دیرینه‌شناسان به این فکر کنند که برای چه چیزی می‌توانست از آن استفاده شود
برخی بر این باورند که نوع دایناسورها برای نشان دادن قدرت خود به همدیگر ضربه می‌زدند، اما این نظریه کمی مشکوک است زیرا به نظر می‌رسد استخوان‌های گردن آنها به اندازه کافی قوی نبودند که بتوانند در برابر چنین ضربه‌های قوی مقاومت کنند
براکیوساروس ها که گیاهخواری مانند زرافه‌های امروزی است، از گردن بلند خود برای تغذیه از بهترین قسمت‌های درختانی که توسط دایناسورهای کوچکتر دست نخورده بودند، استفاده می کرد
پاهای جلویش بلندتر از پاهای عقبش بود، به همین دلیل به آن نامی دادند که به «مارمولک بازو» ترجمه می‌شود
رکورد جهانی گینس برای بزرگترین مجموعه کوپرولیت ۱۲۷۷ است که متعلق به جورج فراندسن است، فراندسن برای اولین بار زمانی که در کالج بود، جایی که در حال تحصیل دیرینه شناسی بود، مجذوب کوپرولیت شد
شیفتگی او از این واقعیت ناشی می گیرد که می توان با بررسی مدفوع فسیل شده دایناسورها چیزهای زیادی در مورد سبک زندگی و رژیم غذایی دایناسورها به دست آورد !
این تکه هولناک مدفوع، متعلق به کلکسیون جورج فراندسن است و به احتمال زیاد حدود ۷۰ تا ۶۶ میلیون سال پیش نتیجه مدفوع گونه دایناسور تی رکس بوده است
این قطعه به نام “بارنوم” از نام مردی که برای اولین بار تی رکس را کشف کرد، نامگذاری شده است، وزن آن ۹.۲۸ کیلوگرم و ابعاد ۶۷.۵ در ۱۵.۷ سانتی متر دارد
برای مدت طولانی، نینتندو خلاف این را ادعا می کرد، اما اکنون آنها رسماً یک چرخش را انجام داده اند و مستقیماً اعلام کرده اند که او یک دایناسور نیست – او فقط یک یوشی است !
در سال ۱۸۵۸ ویلیام پارکر فولک اولین اسکلت فسیل شده هادروسوروس را کشف کرد که دست نخورده ترین اسکلت دایناسور نیز بود که تا این لحظه کشف شد
در سال ۱۸۶۸، هادروساروس در آکادمی علوم طبیعی فیلادلفیا نصب شد، مردم از سراسر جهان را به خود جذب کرد و نسل‌های دیرینه‌شناسان آینده را الهام بخشید !
این خانواده دایناسورهای منقار اردک که شامل ادمونتوزاروس و پاراسارولوفوس می‌شد، ۹۶۰ دندان صاف داشتند، آنها از آرواره ها و دندان های قدرتمند خود برای خرد کردن مواد گیاهی به حالت قابل هضم تر استفاده کردند
هنگامی که بازوهای فسیل شده کشف شدند، دانشمندان به سرعت نام دایناسور جدید را دینوکریوس قرار دادند که به بازوهای وحشتناک ترجمه می شود
هنگامی که ۵۰ سال بعد اسکلت های کامل کشف شد، این دایناسور بی دست و پا تبدیل به مایه خنده دنیای دیرینه شناسی شد !
در سال ۲۰۰۶ دانشمندان تصمیم گرفتند نام دایناسور جدید را هاگوارتز بگذارند که به معنای (اژدهای پادشاه هاگوارتز) است، قسمت اول نام آن از این واقعیت الهام گرفته شده است که جمجمه این دایناسور از نظر ظاهری بسیار شبیه به یک اژدهای افسانه ای است !
در حالی که نمی‌توانیم بگوییم دم چه دایناسوری می‌توانست باشد، اما قطعا از یک دایناسور است، چیزی که مشخص است از یک دایناسور پردار شکل گرفته و پرها به طرز بی‌نظیری در کهربا حفظ شده‌اند
کاملاً تحت اللفظی، مانند نامی که به آن داده اند، ترجمه شده است، این جانوران ترسناک برخی از بزرگترین دایناسورهای گوشتخوار بودند، بنابراین به راحتی می توان فهمید که این نام از کجا آمده است
علیرغم حضور در فیلم پارک ژوراسیک، آنها در واقع در دوره کرتاسه زندگی می کردند
سو توسط سو هندریکسون کشف شد و بعداً به افتخار او لقب گرفت، با این حال، او مطمئناً یک موجود بزرگ بود، با قد ۴ متر در و ۱۲.۳ متر طول
تیرانوسوروس رکس در سراسر غرب آمریکای شمالی یافت شده است و به یکی از دایناسورهای متحرک زمان خود تبدیل شده اند
در حالی که بسیاری از اسکلت‌هایی که ما کشف کرده‌ایم کاملاً تکه‌تکه بودند، تعداد کمی از آنها تقریباً کامل بودند، به همین دلیل است که ما چنین بازسازی‌های بزرگی از آنها داریم !
بر اساس محاسبات اخیر، آنها قادر به گاز گرفتن چیزهایی با نیروی ۶.۵ تن بودند که تقریباً چهار برابر بیشتر از یک تمساح آب شور است
این نوع نیرو به آنها اجازه می داد که مستقیماً از استخوان گاز بگیرند، نه هر استخوانی، بلکه استخوان های دایناسورهای غول پیکر !
در سال ۱۸۷۶ بود که اولین فسیل استگوزاروس در خارج از دنور، کلرادو کشف شد، این مارمولک که “مارمولک پوشیده شده” نام دارد، به دلیل پوسته های محافظش، تنها در سال ۱۹۸۲ به طور رسمی به عنوان دایناسور ایالتی کلرادو معرفی شد
در سال ۲۰۰۷ نیکلاس کیج برای جمجمه تیرانوزاروس باتار، یکی از بستگان نزدیک تیرانوزاروس رکس، از لئوناردو دی کاپریو پیشی گرفت
کیج ممکن است پشیمان شده باشد که این قیمت را بالا برده است، زیرا در سال ۲۰۱۴ مشخص شد که جمجمه قبلاً از مغولستان به سرقت رفته است
کیج که مشتاق انجام کار درست بود، سریعاً جمجمه کمیاب را به دولت مغولستان بازگرداند
در حالی که بسیاری از گیاهخواران طعمه آسانی برای شکارچیانی مانند تیرانوزاروس رکس بودند اما، آنکیلوزاروس دفاع کاملی داشت
نه تنها یک چماق استخوانی بزرگ در انتهای دم خود داشت، بلکه دارای صفحات استخوانی خوشه‌ای در سراسر بدنش بود
تنها نقطه ضعف آن زیر شکم نرم آن بود، به این معنی که شکارچیان باید این دایناسور دفاعی را به پشت خود بچرخانند، یا هدف ضعیف تری پیدا کنند !
تخم مرغ ۴۵ میلی متر در ۲۰ میلی متر فقط ۱۰ گرم وزن داشت که تقریباً به اندازه و وزن یک تخم بلدرچین است، اعتقاد بر این است که تخم یکی از تروپودها، دایناسورهای گوشتخوار دو پا است و قدمت آن به ۱۱۰ میلیون سال پیش بازمی گردد
این تخم‌ها که در دهه ۱۹۹۰ در چین کشف شدند، حدود ۵۰ سانتی متر طول داشتند ! در حالی که در ابتدا تصور می شد که آنها تخم های تیرانوسوروس هستند
وقتی جنین فسیل شده در همان مکان کشف شد، مشخص شد که آنها از گونه عظیمی از اویراپتوروسار هستند
ساروپازیدین که نامش به (خدای زلزله مارمولک) ترجمه می شود ، بلندترین دایناسور شناخته شده به ارتفاع ۱۸ متر رسید
برای مدت طولانی، اعتقاد بر این بود که این دو اغلب با هم درگیر هستند، اما شواهد زیادی برای از بین بردن وجود نداشت
از آغاز قرن بیست و یکم، تعدادی از فسیل‌ها این نظریه را ثابت کرده‌اند، از جمله یک آلوسور فسیل‌شده، که به نظر می‌رسد در اثر زخم ناشی از سنبله دم استگوسور مرده است
دایناسورها بی شباهت به حیوانات امروزی نبودند و در گروه های بزرگ سفر و زندگی می کردند
برای دایناسورهای گیاهخوار، این امکان محافظت بیشتر در برابر شکارچیان را فراهم کرد و برای شکارچیان، این امکان موفقیت بیشتر در هنگام شکار را ایجاد کرد
به طور خاص، ترکیبی از سه ضبط بود: جیغ یک بچه فیل، غرغر تمساح، و خرخر ببر عصبانی، سرعت ضبط ها تغییر کرد تا آنها را تهدید آمیزتر و واقعی‌تر کند
اگر واقع بین باشیم، در اصل نمی دانیم دایناسورها چه صدایی داشتند
در حالی که آنها مانند خزندگان امروزی خونسرد نبودند، در عوض، اعتقاد بر این است که آنها حد وسطی بین این دو پیدا کرده بودند
از فسیل‌هایی که تاکنون پیدا کرده‌ایم، قدیمی‌ترین آنها در سال ۲۰۱۳ با نام تی رکس در مونتانا کشف شد و طبق محاسبات احتمالا بیش از ۳۰ سال سن داشت
تی رکس معروف، سو، که قبلاً از او صحبت کردیم، تخمین زده می شود که حدود ۲۸ سال سن داشته باشد
دایناسورهایی مانند آپاتوزاروس یا دیپلودوکوس از همه دایناسورهای دیگر بیشتر زنده می‌ماندند، در حالی که دانشمندان در ابتدا بر این باور بودند که ممکن است تا ۳۰۰ سال سن داشته باشند اما، اکنون این سن به ۷۰ تا ۸۰ سال کاهش یافته است، تقریباً همان محدودیت سنی فیل ها
به عنوان بزرگترین حیواناتی که تا به حال روی زمین راه رفته اند، جای تعجب نیست که رژیم غذاییشان نیز به اندازه خودشان بزرگ بوده باشد
تصور کنید پاهای درشت یک سوروپود را با باله های محکم جایگزین کنید، دم آن را کمی کوتاه کنید، چند دندان با ظاهری بد به آن بدهید، و سپس آن را به دریا بیندازی
پلزیوسار الاسموسور ، طولانی ترین و سنگین ترین پلزیوسار بود که تقریبا ۲۴ تن وزن داشت
نام تریسراتوپس کمی دور از انتظار و به صورت (سه شاخ ) ترجمه می شود، در حالی که شاخ آنها احتمالاً برای جذب یک جفت بالقوه مفید است، اما احتمالاً برای دفاع نیز استفاده می شد
به عنوان مثال، یک اسکلت با یک شاخ شکسته با آثار نیش تیرانوزوروس روی آن پیدا شد
در فیلم پارک ژوراسیک خیلی چیزها را در مورد این دایناسور اشتباه کرده است، نه سمی به بدنش می ریخت، نه زواید بزرگی مانند یک مارمولک گردن دار داشت و نه حتی از راه دور آنقدر کوچک بود ! با این حال، منصفانه بگوییم، این دایناسور دو کاکل هنوز هم ظاهر بسیار جذابی داشت و آنقدرها هم که در فیلم ساخته شده بود، بد نبود
نمیکلوپتروس که در شمال شرقی چین پیدا شد حدود ۱۲۰ میلیون سال پیش در تعقیب حشرات از درختی به درخت دیگر می چرخید
با طول بال‌هایی که فقط ده اینچ (۲۵ سانتی‌متر) است، تصور اینکه احتمالاً مربوط به کوئتزالکواتلوس وحشتناک باشد، دشوار است !
یکی از معروف‌ترین مجموعه‌های فسیل‌های دایناسور اپال‌شده، یک جفت تکه‌های استخوان فک دایناسور، کامل با دندان‌ها بود که دارای رگهای چشمگیر از اوپال بود که از میان استخوان عبور می‌کرد
این قطعات بعداً در سال ۲۰۱۷ شناسایی شدند که متعلق به یک گونه کاملاً جدید دایناسور هستند
اسنارکا سورس یک دایناسور خیالی است با این حال، به راحتی می توان فهمید که خلق دینو قطعاً از ساروپودها الهام گرفته شده است، اگرچه دینو به طور قابل توجهی کوچکتر است
در سال ۱۹۹۸، یک دیرینه‌شناس تلاش کرد تا دریابد که گودزیلا چه نوع دایناسوری را بر اساس ویژگی‌های آناتومیکی آن می‌توانست کشف کند
در نهایت، تصمیم گرفته شد که گودزیلا، حداقل نسخه دهه ۹۰، با گروهی از تروپودها به نام سراتوزارها مرتبط باشد
استگوسور ها در اواخر دوره ژوراسیک، حدود ۱۵۰ میلیون سال پیش بودند، از سوی دیگر، تی رکس ها در حدود ۶۵ میلیون سال پیش، در دوره کرتاسه زندگی می کردند
این واقعاً نشان می دهد که دایناسورها چه مدت در آنجا بودند و وقتی به این موضوع فکر می کنید !
وزن نهنگ های آبی تا ۱۷۲.۴ تن و طول آن به ۳۴ من، می رسد. وزن بزرگترین دایناسورها به ۶۹ تن (۶۲.۶ تن) و طول آن به ۱۲۰ فوت (۳۶.۵ متر) می رسد
به طور کلی، نهنگ ها می توانند بسیار سنگین تر باشند زیرا وزن آنها توسط آب تحمل می شود، در حالی که دایناسورها هنوز مجبور بودند وزن خود را با پاهای خود تحمل کنند !
عجیب ترین موضوع در مورد دایناسورها این است که چیزهای بیشتری وجود دارد که ما درباره آنها نمی دانیم ! با این حال اما ، دایناسورهای بیشتری نسبت به قبل در حال کشف هستند
آیا ما هرگز دی ان ای دینو را پیدا خواهیم کرد و آن را بازسازی می کنیم ؟ احتمالا نه ! و با این حال هنوز چیزهای زیادی برای یادگیری وجود دارد
