حسین رسولی متولد ۱ دی ۱۳۷۸ در کُمیجان استان مرکزی، ورزشکار پرتاب دیسک است
دوومیدانی را از دوران مدرسه شروع کرد و در ۱۹ سالگی مدال جوانان آسیا را کسب نمود و هم اکنون نماینده تیم ملی ایران در پرتاب دیسک می باشد
حسین رسولی در شهرستان کمیجان استان مرکزی به دنیا آمده است و دو برادر کوچکتر از خود به نام های فرزاد و امیرعباس دارد
من اصلا نمی دانستم پرتاب دیسک چیست تا زمانی که در سال ۱۳۹۰ لندن پرتاب آقای احسان حدادی را دیدم و به این رشته علاقمند شدم
فکر می کردم رشته راحتی است اما وقتی شروع کردم فهمیدم چقدر سخت است، تصورم این بود که این رشته از ورزش های تیمی ساده‌تر است اما وقتی شروع کردم فهمیدم باید قدرت یک وزنه بردار المپیکی و سرعت یک دونده المپیکی و بهترین تکنیک را داشته باشی و در عین حال که خیلی قوی هستی، باید بدنت نرم باشد که بتوانی خوب پرتاب کنی، واقعا داستان عجیبی بود
خلاصه علاقمند شدم و در مدرسه گفتند مسابقه دوومیدانی هست و من با وجود اینکه نمی دانستم چطور است، قبول کردم در رشته پرتاب دیسک شرکت کنم
همان سال در مدارس اول شدم و آرام آرام به تهران آمدم و یک سال با آقا هادی (سپهرزاد) کار کردم و قهرمان جوانان آسیا شدم و همینطور پیش آمدم
ورزش خود را از ۱۲ سالگی شروع کرد و از ۱۸ سالگی وارد رشته ورزشی پرتاب دیسک شد و سال ۱۴۰۱ مقام دوم مسابقات دو و میدانی ایران را به دست آورد
سال ۱۳۹۷ در ۲۰ سالگی به عنوان نماینده ص۱ایران در مسابقات دو و میدانی جوانان آسیا شرکت کرد و موفق به کسب مدال طلا در این رقابت ها شد
سال ۲۰۲۳ در بازی های آسیایی که به میزبانی هانگژو چین برگزار میشد حضور پیدا کرد و با پرتاب ۶۴/۰۴ بالاتر از احسان حدادی به مقام قهرمانی رسید
من امسال (۱۴۰۲) با گل گهر سیرجان قرارداد بستم امتیازی چهار میلیون تومان و اگر در سه مرحله لیگ اول شوم، در مجموع ۱۲۰ میلیون تومان می شود
۱۲۰ میلیون تومان قرارداد یک سال من بوده اما یک فوتبالیست حداقل ۲۵ میلیارد قرارداد می بندد
حسین رسولی در بهمن ماه سال ۱۳۹۸ به همراه بهنام شیری برای برگزاری اردوی ۳ ماهه به بلاروس سفر کرده بود که با شیوع ویروس کرونا و لغو تمامی پرواز‌ها مدت ماندن آن ها در این کشور طولانی و تا پایان اردیبهشت ۹۹ تمدید شد
اواسط خرداد ماه بود که شرایط بازگشت آن ها به ایران فراهم شد ولی با این وجود رسولی به همراه شیری به کشور بازنگشت تا این شایعه را به وجود آورد که وی قصد پناهندگی در این کشور را دارد
اما بعد از مدتی رسولی در مصاحبه ای عنوان کرد من دنبال گرفتن پناهندگی در بلاروس نیستم و فقط عاشق شده ام و در شرف ازدواج هستم؛ اما عاشق ایران و مردم کشورم هستم و جانم را برای وطنم می دهم و دوست دارم فقط برای کشورم مسابقه بدهم به دلیل شرایط همسرم نمی‌توانم به ایران برگردم و مجبورم در بلاروس زندگی کنم
خوشحالم که اجازه ندادیم طلا و نقره پرتاب دیسک (بازی های آسیایی هانگژو) به کشور دیگری برسد، برای من فرقی نمی کرد که طلا یا نقره بگیرم، همین که دو مدال به ایران رسیده کافی است و خوشحالم
امیدوارم مردم هم برای لحظاتی خوشحال شده باشند با این حال می دانستم که مدال طلا می گیرم چون خیلی زحمت کشیده بودم و با مربی ام روزهای سختی را گذراندیم
صد در صد هدفم المپیک پاریس است و هر شب خواب المپیک را می بینم که بتوانم در آن مسابقه بهترین خودم باشم و به مدال حتی خوش رنگ ترینش برسم؛ مدالی که تاکنون در دوومیدانی و المپیک کسب نشده را بگیرم
من با بدترین شرایط مدال طلای بازی های آسیایی را گرفتم و پتانسیل هم دارم که در المپیک مدال بگیرم و حتی احسان حدادی که مدال نقره المپیک را دارد هم گفت که اگر برنامه خوب برایت چیده شود پتانسیل کسب مدال در المپیک را دارم
من چیزی هم نمی خواهم فقط یک تیم شامل ماساژور، مربی و تراپیست می خواهم و اگر فراهم شود مطمئنا بهترین نتیجه هم در المپیک می گیرم و دل همه را شاد می کنم
من در این مسیر سختی زیادی کشیدم و بی مهری زیاد دیدم، اما اینکه کسی حالم را نپرسیده کجا هستی و حداقل ورزشکار استان ما هستی و چیزی لازم داری و حداقل حالت خوب است یا نه! هیچ خبری از هیچ کسی در این یک سال نبود و فقط مربی ام بود که انگیزه به من می داد و کمکم می کرد
او با من صحبت می کرد که آرام باشم و با هر سختی که هست، کار خودم را انجام بدهم و هدفم را فراموش نکنم
من به جز این کار شغل دیگری ندارم، اما وقتی در زمستان میزان تمریناتم زیادتر می شود، مجبورم برای جبران هزینه های زندگی ام و خرید مکمل های ورزشی صبح ها تمرین کنم، شب ها در تاکسی اینترنتی کار کنم تا بتوانم هزینه های تمریناتم را به دست بیاورم چون هیچ خبری از حمایت و پشتیبانی درستی نیست به همین دلیل من نمی توانم دست روی دست بگذارم تا شرایط به همین منوال پیش برود
اگر به گذشته برمی گشتیم به واسطه داستان هایی که امروز در رشته های انفرادی وجود دارد و تبعیض های بی پایان قطعا رشته های انفرادی را هرگز انتخاب نمی کردم
مثلا یک رشته ورزشی مثل فوتبال با چهل نفر به مسابقات اعزام می شوند دریغ از ذره ای موفقیت و رفتن روی سکو ولی ورزشکاران رشته های انفرادی با سختی و مشقت فراوان زحمت می کشند و روی سکو می روند اما به اندازه حتی یک درصد فوتبالی هم مورد توجه قرار نمی گیرند! بعد آنها دستمزدهای میلیاردی اما ورزشکاران انفرادی حتی دستمزد میلیونی هم ندارند
از زمانی که داوری به فدراسیون دوومیدانی آمد شرایط برای من کمی تغییر کرد، کمک هزینه مسکن به من داده شد، برخی مشکلاتم حل و فصل شد اما نمی توان به این میزان حمایت بسنده کرد
آقای داوری حتی با مسئولان استان مرکزی به شدت وارد چالش شد که باید حسین رسولی به مسابقات اعزام شود اما مسئولان استان مرکزی اعتقادی به من نداشتند و صرفا به واسطه اینکه من از آنها گلایه کرده بودم تاکید داشتند که من نباید به مسابقات هانگژو اعزام شوم که خدارو شکر من در این مسابقات با کمک خدا و دعای خیر مردم توانستم روی سکو بروم تا روسیاهی برای من نزد مردم باقی نماند
خیلی به این فکر نمی کردم که با حضور آقای حدادی می توانم طلا بگیرم یا نه چون رفته بودم با رکورد خودم بجنگم، مطمئن بودم اگر رکوردم را تکرار کنم، طلا می گیرم
آقای حدادی نقره المپیک و چهار طلای بازی‌های آسیایی را دارد و همه روی او حساب باز می‌کردند، از طرفی من در قهرمانی آسیا ششم شدم و خیلی‌ها می‌گفتند شاید در ایران خوب پرتاب کند اما در بازی‌های آسیایی نتیجه نمی‌گیرد، فکر میکنم الان جواب حرف‌هایشان را گرفتند و فقط می‌توانند تبریک بگویند
هزار مدل تکنیک عوض کردم اما الان تکنیکی دارم که اگر استارت کارم را روی المپیک بگذارم خیلی پیشرفت می کنم، آقای سپهرزاد هم با بدنم آشنا شده و می داند باید چکار کنیم
به نظرم اگر شرایط فراهم باشد و مسئولان هم حمایت کنند، پیشرفت خوبی خواهیم داشت
سال گذشته که تمریناتم را شروع کردم اصلا انتظاری از خودم نداشتم چون خداحافظی کرده بودم، اصلا درآمدی نداشتم و صفر صفر بودم، قراردادی هم نداشتم و تقریبا پسم زده بودند
باید شغلی دست و پا می‌کردم اما در نتیجه صحبت های آقای سپهرزاد با فدراسیون برایم اردویی در تهران فراهم کردند تا نزدیکش باشم
تصمیم گرفتیم با شرایط سخت خودمان را نشان دهیم و به اینکه فدراسیون کاری برایمان می‌کند یا نه، اهمیت ندهیم
اگر شرایطی که در گذشته برای آقای حدادی فراهم کردند، برایم در نظر بگیرند، نه در المپیک پیش رو اما قول خوشرنگ ترین مدال را می دهم
