جهان چند سال دارد یا عمر دقیق جهان هستی چقدر است و سن کیهان چقدر تخمین زده می شود با آخرین یافته ها را می خوانید
اگر تا بحال به اردو تفریحی یا کمپ رفته باشید و شب ها به ستاره ها نگاه کرده باشید احتمالا با یک حس ترس از عظمت و بزرگی آسمان برخورد کرده اید؛ در یک شب صاف ، شما می توانید اعماق کیهان را مشاهده کنید و این موضوع برخی اوقات افکار عمیق ادمی را کنجکاو می کند
به راستی ان ستارگان دوردستی که در آسمان قراردارند چند ساله هستند ؟ و این جهان هستی چند ساله است ؟ این ها نمونه هایی از سوالات نجوم یا حتی اختر فیزیک هستند
قبل از اینکه جلوتر برویم بیایید این تعقیب ها و پیگیری های غیر زمینی را تجزیه و تحلیل کنیم و ریشه های ان را بیابیم
آخرین یافته ها از عمر جهان هستی
از زمان ظهور بشریت و تفکر اگاهانه، انسان ها توانستند تجربیاتی شبیه به هم را با یکدیگر به اشتراک بگذارند، برخی از اعتقادات بیان میکرد که زمین بصورت صاف و مسطح در جهان هستی قرار دارد، با گذشت تمدن ها و عصرهای گوناگون دانش و اطلاعات ما نیز درباره کیهان افزایش یافت
در ابتدا فکر می کردیم که زمین در مرکز جهان قراردارد و با دانسته های یافت شده در عصرهای گوناگون معتقد بودیم که همه چیز دور تا دور سیاره زمین می چرخد و خورشید و ماه نیزدر سراسر افق ما در حال چرخش هستند اما مدتی بعد، در سال ۱۵۱۴ یک ستاره شناس لهستانی به نام نیکلاس کوپرنیک یک دست نوشته ای را با عنوان تفسیری کوچک بصورت نسخه اصلی منتشر کرد، پیشنهاد کوپرنیک اینچنین بود که زمین سیاره ای در مرکز جهان نیست و او خورشید را به عنوان سیاره مرکزی معرفی کرد
کوپرنیک اولین نفری بود که توانست از رویکرد های ترکیبی و ادغام علم ریاضی و فیزیک با نجوم همچنین چیزی را اثبات کند. این یافته های کوپرنیک در نهایت روش و بررسی اطلاعات را درباره جهان هستی تغییر داد ، این نظریه تا قرن هفدهم توانست واقعیت را تا حدودی اشکار سازد و همچنین مسیر و دیدگاه علمی را برای دانشمندان ، فیزیکدانان و ستاره شناسان اینده هموار کند
با پیشرفت و یافته های جدید علمی ، افکار ما انسان ها نیز به سمت سوالات بزرگتر و بیشتر در مورد جهان هستی معطوف شد؛ دانشمندان شروع به بررسی چگونگی شکل گیری جهان هستی کردند و به این پرسش پرداختند که ایا جهان همیشه وجود داشته است یا خیر!
در قرن هجدهم دو نظریه اصلی در مورد جهان وجود داشت، اولین مورد بیان میکرد که قدمت جهان میتواند به صورت یک عدد مشخص بیان شود و در ادامه اشاره شد که قدمت آن به میلیون ها سال می رسد و نظریه دوم که در ابتدا در سیگور برابانت به نام ابدیت جهان در قرن سیزدهم منتشر شد معتقد بود که جهان اغاز و پایانی ندارد و ابدی است
در اواسط قرن نوزدهم ، ایده های بشری در مورد جهان هستی شروع به تغییری اساسی کرد، نظریه ترمودینامیک به عنوان اولین نظریه علمی توسط فیزیکدانان شروع به بررسی قرار گرفت ، ترمودینامیک شاخه ای از علم فیزیک است که به بررسی دما و گرما می پردازد
با توجه به اینکه داده های علمی بیان میکرد که تفاوت های دمایی بسیاری در سراسر جهان وجود دارد اما پس از بیان این نظریه ، انتروپی دیدگاه علمی دیگری بیان کرد که در آن گفته شد اگر جهان آغاز یا پایانی نداشته باشد ، تمام مواد در آن نیز دمای یکسانی خواهند داشت! این دیدگاه کاملا متفاوت با نظریه های علمی دیگر بیان شده بود
در ادامه با بیان نظریه ای جدید که اوایل قرن بیستم توسط دانشمندان برجسته ای مانند «البرت انیشتین» و «الکساندر فریدمن» تثبیت شد همه چیز درمورد تعیین سن جهان تغییرکرد، این نظریه بیان میکرد که جهان احتمالا نمی تواند در حالت ایستا و ساکن باشد و در واقع باید در حال انبساط یا انقباض باشد، این نظریه دلیلی بر ایجاد نظریه های علمی دقیق و وسیع دیگری شد
ما به لطف پیشرفت در فناوری تلسکوپ توانستیم نگاه عمیق تری به جهان داشته باشیم، در همین دوران بود که یکی از مهم ترین ستاره شناسان آمریکایی به نام «ادوین هابل» با مشاهداتی که از دسته ای از ستارگان دوردست انجام داده بود نشان داد که کهکشان های دیگری مانند منظومه شمسی ما وجود دارند
در ادامه و با بررسی های هابل و یک ستاره شناس بلژیکی به نام ژرژ لماتر نظریه ای بیان شد که ثابت کرد جهان در حال انبساط است و این نتیجه باعث شد که بشریت شروع به دستیابی به بینشی واقعی و کسب اطلاعاتی دقیق تر از عصر جهان کنونی کند، هابل نیز این نظریه را مطرح کرد که اغاز جهان تقریبا دو میلیارد سال است
در حالیکه در محاسبات هابل تفاوت های زیادی وجود داشت اما او توانست ایده ای محکم و استوارتر برای تعیین سن زمین بیان کند و راه را برای ایده های قوی تر هموار کرد، در ادامه برای بدست آوردن سن دقیق جهان یک قانون فیزیکی به نام هابل ثبت شد که اندازه انبساط جهان توسط آن بیان می شد
قانون هابل یک پیشرفت واقعی بود زیرا می توان از آن در یک معادله پیچیده به همراه سن تعیین شده اجرام مختلف کهکشانی برای اندازه گیری سن جهان استفاده کرد، هابل با انجام محاسبات بین اجرام کهکشان های دیگر به نتیجه مطلوب خود نرسید به همین دلیل تصور او از سن جهان بسیار پایین تر از آن چیزی بود که تا به حال اثبات شده است، در ادامه به لطف کار بسیاری از دانشمندان در مابقی قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم ، سرانجام مشخص شد که سن جهان در واقع میلیارد سال است!
همچنین به لطف پیشرفت در پرواز های فضایی، کاوشگرهای ناسا و آژانس فضایی اروپا ، توانستند داده هایی را درمورد تشعشعات پس زمینه باقیمانده ازانفجار بزرگ مهبانگ جمع آوری کنند
در سال ۲۰۱۲ ناسا سن جهان را ۱۳٫۷۷۳ میلیارد سال تخمین زد و یکسال بعد آژانس فضایی اروپا در سال ۲۰۱۳ با دقیق تر کردن این زمان سن جهان را ۱۳٫۸۲ میلیارد سال تخمین زد
اگرچه هنوز سن دقیق کیهان را نمیدانیم، اما میتوانیم یقین داشته باشیم که درک بسیار بیشتری از آن داریم و بجای تفاوت ده ها میلیارد سال بین نظریه های مختلف، اکنون فقط چند درصد تفاوت وجود دارد
تخمین های زده شده تا الان بیان میکند که کم و بیش، کیهان چیزی در حدود سیزده میلیارد سال سن دارد اما باز هم نمی توان جوابی دقیق برای این سوال در نظر گرفت، شاید یافت های در آینده، باز هم داده ها رو تغییر بدهد
