الناز کمپانی متولد ۱۳ آذر ۱۳۶۸ در شیراز، دو و میدانی کار است
فارغ التحصیل لیسانس رشته تربیت بدنی از دانشگاه شیراز می باشد که دو و میدانی را از ۹ سالگی آغاز کرده و در ۲۰ سالگی به تیم ملی دعوت شد
او با ۱۷۷ سانتی متر قد و ۶۴ کیلوگرم وزن رکوردار دو و میدانی ایران در ۶۰ و ۱۰۰ متر مانع است
الناز کمپانی زارع در شهر شیراز استان فارس به دنیا آمده است، پدرش را خیلی زود از دست داده و مادرش خانم «گلی بهبودفر» است و یک خواهر به نام طناز و یک برادر به نام مهدی دارد
من دوره مهدکودکم که حدود ۵، ۶ سالم بود ورزش را با ژیمناستیک شروع کردم و چند سال این رشته را ادامه دادم و توانستم مقام دوم استان فارس را کسب کنم
وقتی ۹ ساله بودم معلم ورزشم متوجه شد که من خیلی جنب و جوش دارم و در تمام مسابقات ورزشی در زنگ های ورزش اول می شدم از این رو من را به مسابقات ناحیه ای دو و میدانی برد و من توانستم در این مسابقات در ماده ۱۰۰ متر سرعت اول شوم
سپس در استانی هم مقام نخست را بدست آوردم و برای مسابقات کشوری انتخاب شدم و بعد از آن بود که دیگر استارت کارم خورده شد و این ورزش را ادامه دادم
سال ۱۳۸۸ در ۲۰ سالگی به تیم ملی دعوت شد و در نخستین حضور خود در مسابقات قهرمانی داخل سالن آسیا که سال ۱۳۸۸ در ایران برگزار می شد موفق شد مقام سوم ۶۰ متر مانع را بدست آورد
سپس سال ۲۰۱۶ در هفتمین دوره مسابقات قهرمانی دو و میدانی داخل سالن آسیا مدال نقره بخش امدادی رشته (۴ در ۴۰۰ متر امدادی) و در سال ۲۰۱۸ در هشتمین دوره مسابقات قهرمانی دو و میدانی داخل سالن آسیا مدال نقره ماده ۶۰ متر مانع را بدست آورد
کسب مدال نقره ۱۰۰ متر مانع غرب آسیا در امارات سال ۱۳۹۱، مدال نقره مسابقات بین المللی مالزی در سال ۱۳۹۱ و مدال نقره در ۶۰ متر مانع در مسابقات بین المللی استانبول ترکیه در سال ۱۳۹۶ از سایر افتخارات او می باشد
سال ۱۳۹۰ در ۲۲ سالگی توانست رکورد ۶۰ متر مانع را با ثبت زمان ۸.۷۲ صدم ثانیه که پیش از آن متعلق به خانم پدیده بلوری زاده بود به مدت ۲۲ صدم ثانیه کاهش دهد و پس از آن برای مسابقات برون مرزی قهرمانی آسیا در چین انتخاب شد
سال ۱۳۹۶ رکورد ۶۰ متر مانع ایران را که در اختیار خودش بود توانست در مسابقات قهرمانی داخل سالن آسیا در تهران با ثبت زمان ۸.۴۶ صدم ثانیه ارتقا دهد
سال ۱۳۹۳ رکورد ۱۰۰ متر مانع را با ثبت رکورد ۱۴.۳۹ صدم ثانیه، بعد از ۳۷ سال که متعلق به خانم ناتاشا سلیمان زاده بود به مدت ۲۰ صدم ثانیه کاهش داد
سال ۱۳۹۴ باردیگر این رکورد را در مسابقات باشگاهی با زمان ۱۴.۵ صدم ثانیه ارتقا داد و سال ۱۳۹۸ در مسابقات آلماتی قزاقستان رکورد ملی جدیدی را با ثبت زمان ۱۴.۰۱ صدم ثانیه به نام خود رقم زد
الناز کمپانی سال ۱۳۹۸ تصمیم به کناره گیری از دو و میدانی کرد و این ورزش را کنار گذاشت اما از بهمن ماه ۱۴۰۱ ورزش حرفه ای خود را در گرگان دوباره از سر گرفت
او بعد از این دوری ۴ ساله و پس از بازگشت به میادین در دومین مرحله از بیست و هفتمین دوره رقابت های دو و میدانی قهرمانی باشگاه های کشور در ماده ۱۰۰ متر با مانع توانست رکورد قبلی ملی این ماده با حد نصاب ۱۳.۷۰ ثانیه و همچنین رکورد باشگاهی با زمان ۱۳.۷۱ ثانیه را که در اختیار خودش بود، با زمان ۱۳.۶۴ بشکند
وقتی می آیی و مسابقه می دهی و رکورد ایران را می زنی اما حمایت نمی کنند و به مسابقات مهم و بازی های آسیایی اعزامت نمی کنند، انگیزه ای برای ادامه دادن نداری
مدام باید هزینه کنی اما در مقابل حتی تو را به مسابقات نمی فرستند که شور و اشتیاق داشته باشی، انگیزه ای نمی ماند به همین دلیل به خودم گفتم چرا اینهمه وقت و انرژی بگذارم
تابستان ۱۳۹۳ بعد از ۴۰ سال توانستم اولین رکورد ایران را که دست ناتاشا سلیمان زاده بود، بزنم، بعد از آن کلی خوشحالی کردیم و خبرگزاری ها عکس گرفتن و مصاحبه کردند
ولی شب همان روز از فدرسیوان با من تماس گرفتند که رکوردت را ثبت نخواهیم کرد چون جهت باد با تو مثبت بوده است در حالی در طول مسابقه به من اعلام نکرده بودند و نمی دانستند که من با چه سختی ای به این رکورد رسیده ام
بعد از آن کمی ناامید شدم که مربی ام به من دلگرمی داد و گفت دوباره می توانی این کار را انجام دهی که یک یا دو ماه بعد دوباره توانستم رکورد ایران را بزنم و اینبار ثبت شد
سال ۲۰۱۲ زمانی که با تیم ملی به مسابقات قهرمانی آسیا به چین رفته بودیم آنجا با مریم طوسی بهترین و صمیمی ترین دوستم آشنا شدم
ما از قبل همدیگر را می شناختیم ولی تا این حد صمیمی نبودیم و آنجا به طور اتفاقی در یک اتاق افتادیم و دوستی مان از همان جا شکل گرفت و این یکی از بهترین اتفاقات زندگی ام بود
مریم طوسی یکی از محبوبترین ورزشکارانم است که همیشه هم تحسینش می کنم و هم اینکه الگوی من بوده است و غیر از آن هم از بین ورزشکاران خانم زهرا نعمتی را خیلی دوست دارم
سرگرمی دوران کودکی ام همیشه بازی های پسرانه مثل فوتبال، ماشین بازی، دوچرخه سواری و اسکیت بازی بود، در بچگی دوست داشتم خلبان شوم و به پرواز همیشه فکر می کردم
درسم معمولی بود و زیاد اهل درس خواندن نبودم و معمولا شب امتحانی می خواندم و با یک نمره خوب بیرون می آمدم، درس محبوبم ریاضی بود و از زیست شناسی هم متنفر بود
با کنکور واقعا مخالفم ولی بهترین دانشگاه هم درس خواندم
بزرگترین حسرتم در زندگی این بود که پدر نداشتم ولی مادرم همیشه هم جای مادر و هم پدر برای من بود و اگر مادر و خواهر و برادرم نبودند به این جایی که هستم نمی رسیدم
من از نظر حرفه ای یک مقدار دو و میدانی را دیر شروع کردم ولی از همان بچگی دوست داشتم که به یک سطح خیلی بالایی برسم و چند دوره به المپیک بروم ولی از نظر امکانات ما دختران محدودیت داریم و به خاطر همین هیچ موقع آن رویای کودکی تاکنون محقق نشده است
یکی از آرزوهایم این است که به دوران کودکی برگردم برای اینکه یکسری حسرت ها در زندگی ام است که دوست دارم برگردم و دوباره همین راهی که آمدم را محکم تر و با فکر بازتر بیایم
برای من یکی از شیرین ترین لحظات زندگی است که وقتی میبینی به پایان خط رسیدی و بین نفرات اول تا سوم هستی و می گویی که بین این همه آدم در آسیا این من بودم که توانستم مقام کسب کنم و روی سکو بروم
نگاه من به ورزش حرفه ای است، من به ورزش به عنوان یک شغل نگاه می کنم، اما در ایران اینجوری نیست و حتما باید درکنار آن از یک شغل دوم برخوردار بود تا بتوانیم از پس مخارج آن برآییم
در کنار ورزش حرفه ای باید یک تیم مثل پزشکی ورزشی، فیزیوتراپی، ماساژور، مربی، مربی بدنسازو … حضور داشته باشد تا یک ورزشکار بتونه پله های ترقی را طی کند
۳۱ 
۸ 
